Lushus pakt publiek met aanstekelijke liedjes

Hemelvaartsdag is de dag dat christenen vieren dat Jezus naar de hemel ging. In SJU wordt vanavond iets heel anders gevierd, namelijk de cd-presentatie van jazzpunktrio Lushus. Het album Barefoot is het tweede album van de band, die reeds zes jaar optreedt. Voor deze feestelijke gelegenheid heeft Lushus ook nog Stöma en Space Sirene uitgenodigd. Oud-hoofdredacteur van 3VOOR12/Utrecht Peter Bijl kletst de avond aan elkaar. SJU Jazzpodium is vanavond vooral gevuld met vrienden en bekenden van Lushus, zoveel is duidelijk. Er wordt druk gekletst, gedronken en ook gegeten. Bij het met schemerlampen verlichte marktkraampje van Lushus is sushi te verkrijgen en allerlei merchandise.

Het Rotterdamse Stöma begint met optreden. Deze driekoppige experimentele band bestaat uit een drummer, bassist en een turntablist. De muziek is experimenteel met invloeden in de funk, electronica, punk en soms een vleugje hip-hop. De extravagante bassist gaat los. Met zijn zwart-wit gestreepte lange onderbroek, zwarte lippenstift en ietwat maniakale blik in de ogen is hij niet zozeer een lust voor het oog, maar wel boeiend om naar te kijken. Bij vlagen is de muziek dansbaar en worden de eerste voorzichtige danspasjes door het publiek gezet. Echt los komt het publiek niet, mede doordat delen van de nummers niet zo spannend klinken en er niet echt toegewerkt wordt naar een climax.

Snoeihard start Space Siren, die vandaag ook nog iets te vieren heeft: de lancering van een dubbele single. Deze indieband maakt rauwe, punkachtige muziek, ondersteund door de lieflijke, doch ietwat eentonige vocalen van zangeres/gitariste Gwendolien. Het geheel is wat rechttoe, rechtaan. Veel en hard geluid, maar weinig melodie en gelaagdheid. Daardoor wordt het hele optreden wat saai, maar toch heeft het bandje een aardig geluid dat wel doet denken aan Deerhoof en Be Your Own Pet.

Na weer een pauze, een dansperformance en nóg een pauze, komt om kwart voor twaalf Lushus dan eindelijk het podium op. Uitgedost in kanten jurken en met engelenvleugels starten ze met het eerste nummer van het nieuwe album, het aanstekelijke ‘Plastic’. Vanavond wordt het drietal ondersteund door een vierde bandlid, die gitaar speelt en soms keyboard of xylofoon. Er zijn dus meerdere instrumenten uit de kast getrokken en dat is te horen: de liedjes zijn aanstekelijk, gevarieerd, maar houden een rauw randje. De liedjes zijn gezongen in het Duits en Engels en met de Duitse nummers lijkt Lushus wel erg op bandjes als Electrocute en Stereo Total of het vroege werk van Yeah Yeah Yeahs. De muziek rammelt nog wel hier en daar en de zang is ook niet loepzuiver. Ook is het geluid niet helemaal goed afgesteld en diverse aanwijzingen tussendoor voor de geluidsman stemmen nog niet helemaal gelukkig.

Halverwege gaat er iets mis en sneert de zangeres Sascha naar drummer Jorg “Ja, jij zit fout!" Toch treft hem geen blaam als duidelijk wordt dat de bassdrum kapot is. Er wordt een korte pauze ingelast, waarna het optreden weer wordt voortgezet. Ondanks dat Lushus leuk is om naar te kijken en de band best wat aanstekelijke liedjes heeft, komt het geheel niet erg strak over. Misschien ligt daar juist ook wel de charme van de band. Het publiek heeft geen last van de technische mankementjes en danst vrolijk en wild mee op de punkachtige liedjes. De band sluit af met een van de sterkere nummers van het album, 'Tight Up', maar komt nog terug voor een toegift en tevens de enige nog niet gespeelde nummers van het nieuwe album.

Voor het allerlaatste nummer, van het gelijknamige album Big Fat Man, wordt zelfs nog een trompet tevoorschijn gehaald. Dan is het optreden toch echt voorbij en is het tijd voor felicitaties, drankjes en wellicht nog meer Lushushi...